David Ricardo to jeden z wybitnych brytyjskich ekonomistów, którzy dzięki swym licznym badaniom nad ekonomią na stałe wpisali się do historii. Warto poznać jego poglądy.
David Ricardo nie planował kariery ekonomisty, co ciekawe, nie miał też specjalistycznego wykształcenia. Już od 14 roku życia pracował w rodzinnym biznesie, jego ojciec był bankierem. W wieku 21 lat poznał kobietę, z którą szybko, wbrew opinii rodziców, ożenił się. Za czyn ten został wydziedziczony, zmuszony był więc zarabiać na własną rękę. Niedługo potem został maklerem obligacji rządowym. Szło mu tak dobrze, że już w wieku 25 lat stał się jednym z najbogatszych obywateli Anglii. Gdy miał lat 41, doszedł do wniosku, że jego majątek jest już tak duży, że może porzucić pracę i zaangażować się w swoje liczne pasje: chemię, geologię, matematykę, mineralogię oraz politykę.
W 1807 założył Geologiczne Towarzystwo Anglii, wstąpił też do parlamentu, co zainspirowało go do badań nad ekonomią. W 1821 roku założył Klub Ekonomii Politycznej, który skupiał wielu wybitnych ekonomistów. Najbardziej znanym i cenionym dziełem Ricardo jest książka „Zasady ekonomii politycznej i opodatkowania”. David Ricardo przez wielu uznawany był za kontynuatora myśli Adama Smitha – również wybitnego brytyjskiego ekonomisty. Podobnie, jak on uważał, że spośród wszystkich klas najbardziej rozwojową jest klasa kapitalistyczna, to ona jego zdaniem wnosi do gospodarki najwięcej, ma duży wpływ na jej innowacyjność i efektowność.
Był zwolennikiem wolnego rynku i wolnej konkurencji. Uważał, że należy likwidować wszelkie czynniki, które mogą ograniczać te formy działania. Był także zwolennikiem silnej liberalizacji gospodarki. Podobnie jak Smith, Ricardo wyznawał zasadę, że badania ekonomii powinny opierać się przede wszystkim na produkcji oraz podziale. Uważał, że te dwa czynniki są ze sobą mocno powiązane. Przeprowadzał więc analizy podziału, sprawdzając jednocześnie dochody poszczególnych klas społecznych. Zarówno Ricardo, jak i Smith w swoich badaniach nie uwzględniali sytuacji społeczno-gospodarczej oraz historycznej kraju.
Oboje uznawali także, że interes społeczny to łączna ilość interesów poszczególnych jednostek. Ta sama zasada tyczyła się zamożności kraju – według Smitha i Ricardo składa się na nią zamożność poszczególnych obywateli. David Ricardo znaczną część swoich rozważań poświęcił także zyskom osiąganym przez przedsiębiorstwa. Był przeciwnikiem opodatkowania płacy. Co ciekawe, uważał, że człowiek nie może być w czymś najlepszy tylko „najmniej gorszy”. Jednocześnie głosił, że ludzie powinni wykonywać przede wszystkim te czynności, w których są „najmniej gorsi”.
Niektóre z jego poglądów były radykalne i kontrowersyjne – był między innymi gorącym przeciwnikiem jakiejkolwiek pomocy najuboższym. Uważał, że za nędzny los robotników odpowiedzialni są oni sami, gdyż nie regulują swojego przyrostu naturalnego. Głosił tezę, iż pomoc im pogarsza ich sytuacji, gdyż wpływa na zwiększenie populacji, co w efekcie wpływa na większą podaż rąk do pracy, a to z kolei powoduje obniżenie płac. Teoria ta była wyraźnym nawiązaniem do teorii ludności Thomasa Roberta Malthusa – brytyjskiego ekonomisty, socjologa i pierwszego w Anglii profesora ekonomii politycznej. Spośród wielu różnych teorii Davida Ricardo można wyróżnić kilka najważniejszych: •teoria przewagi komparatywnej •teoria wartości •teoria renty gruntowej •teoria płacy •ilościowa teoria pieniądza Wszystkie one opisane są dogłębnie w stworzonych przez Ricardo "Zasadach ekonomii politycznej i opodatkowania", które uznaje się za szczytowe osiągnięcie szkoły klasycznej.
